Prześladowca

,,Zastanawiałam się, dlaczego życie musi być czasem tak bardzo do bani, dlaczego ci, których kocham najbardziej, mnie zawodzą"

Becca Fitzpatrick – Crescendo

Głowa mnie niesamowicie bolała, jednak to co było najdziwniejsze to to, że nie mogłam poruszać swoimi kończynami. Nic nie reagowało, ani ręka, ani noga czułam się kompletnie bezradna. Dookoła mnie było ciemno. Próbowałam się przekręcić, jednak nie mogłam. Jęknęłam cicho.

-Została oznaczona pocałunkiem śmierci- zdajesz sobie z tego sprawę? – Zapytał męski mocny głos. Lekko się wzdrygnęłam. Znałam go. Gdzieś już go słyszałam, tylko gdzie.

-To było jedyne wyjście, dobrze wiesz, że to mogłam tylko zrobić!- Teraz usłyszałam podniesiony damski głos. Wyraźnie krzyczała na mężczyznę, jednak po chwili słychać było jej westchnięcie i dodała

-Teraz już nie ma co roztrząsać tego wszystkiego. Wiesz czego masz się trzymać. Tak będzie lepiej dla niej.

-Wiem- lodowaty ton głosu znów przeciął powietrze. Lekko zmarszczyłam brwi. Trzask drzwi trochę mnie otrzeźwił. Lekko uchyliłam powieki, jednak szybko je zamknęłam przez nadmierne światło. Spróbowałam jeszcze parę razy i udało mi się spojrzeć na otoczenie spod pół przymkniętych powiek i ręką umieszczoną na czole w celu zmniejszenia trochę światła dopływającego do moich oczu. Po prawej stronie usłyszałam szmer i przekleństwo po czym kolejny trzask drzwi, ale już o wiele ciszej.

Przyjrzałam się otoczeniu. Znajdowałam się w niewielkiej białej Sali w której znajdowało się tylko łóżko, na którym leżałam, w dodatku bardzo niewygodne. Obok była szafeczka ze stoliczkiem po drugiej stronie aparatura do której mnie przypięto, a naprzeciwko mnie okno z białą krótką zasłonką.

Próbowałam usiąść i udało mi się to dosyć szybko i sprawnie. Przeszkadzał mi tylko dokuczliwy ból głowy. Siedząc odetchnęłam parę razy. Jeszcze raz rozejrzałam się po Sali i szybko instynktownie dotknęłam swojego gardła. Wspomnienia uderzyły we mnie. Moja matka, moja własna matka próbowała mnie zabić.

Dotykając mojej szyi nie wyczułam żadnej rany, żadnego zgrubienia, nic kompletnie. Żałowałam, że w tej chwili nie miałam lusterka. Odrzuciłam kołdrę i spuściłam nogi w dół, tak, że zwisały mi z łóżka, na którym wciąż siedziałam. Zanim zdążyłam na nie ustać drzwi ponownie się otworzyły i do Sali weszła wysoka granatowo-włosa kobieta. Na pierwszą myśl przyszła mi Hinata, ale ta kobieta była za stara na Hinatę.

-Widzę, że już się obudziłaś i masz się całkiem dobrze co Sakura. – Z kieszeni swojego kinkietu wyjęła długopis i kciukiem pstryknęła pstryczek na górze długopisu.  Podniosła jakieś papiery i zaczęła na nich pisać.

-Tak czuję się dobrze, ale jakim cudem, przecież moja matka ona… Nie dokończyłam. Padło na mnie spojrzenie lekarki.

-Tak próbowała cię zabić, ale jej się nie udało. Zabrano ją do szpitala psychiatrycznego w Tokio. Na razie jeszcze nie będziesz mogła jej odwiedzać, wciąż może próbować ci coś zrobić. – Wyjaśniła mi. Znów chwyciłam się rękoma za szyję, upewniając się, że rany wciąż tam nie było.

-A jak to się stało, że nie czuję pod palcami żadnej rany na szyi, przecież poderżnęła mi gardło czułam jak krew spływa mi między palcami, dusiłam się, a, a teraz nie mam nic, to nie sam- nie pozwolono mi dokończyć.

-Oj dziecko przeżyłaś wstrząs, nic takiego się nie stało, byłaś w szoku wydawało ci się. Nie ucierpiałaś w żaden sposób, jedynie jak upadłaś uderzyłaś się w głowę, przez co masz lekkie wstrząśnienie mózgu, ale to nie groźne to wszystko.

-Co! Ale ja przecież czułam, przecież…

-Wydawało ci się byłaś w szoku- przerwała mi groźnie kończąc temat. Wiem co czułam i wiem co widziałam. Coś mi się tu nie zgadzało i coś tu było nie tak. Postanowiłam spytać się o rozmowę którą słyszałam tuż przed obudzeniem się.

-Co oznacza pocałunek śmierci?- Kobieta rozszerzyła oczy na moje pytanie, jednak trwało to tylko ułamek sekundy za nim wróciła do swojego chłodnego wizerunku. Jednak ja dostrzegłam ten chwilowy szok co utwierdziło mnie, że coś wie.

-Połóż się jeszcze na chwilę zaraz pielęgniarka przyniesie twoje ubrania, ja przygotuje wypis i możesz wracać do domu. – Zbyła mnie ową odpowiedzią i po chwili wyszła. Coś tu było stanowczo nie tak.

Jak powiedziała szanowna pani doktor pielęgniarka w ciągu godziny wydelegowała mnie do domu. Przy furtce spostrzegłam, że ktoś stoi przy moich drzwiach. Podchodząc bliżej rozpoznałam Hinatę.

-Sakura o Boże jak się cieszę, że cię widzę. Słyszałam co się stało. – Powiedziała na wydechu. W jej oczach naprawdę dostrzegłam współczucie. Kiwnęłam jej głową z wdzięcznością.

-Słuchaj mam pewien pomysł, dzisiaj jest otwarcie wesołego miasteczka, tego wiesz starego co tyle lat stało nie używane i jakiś biznesmen wyremontował je i w ogóle, ale nie ważne chciała bym, żebyś się odprężyła i odpoczęła od tego wszystkiego. Przyjdę po ciebie o dziewiętnastej- nie dając mi dojść do słowa pocałowała mnie w policzek i odeszła. Westchnęłam zrezygnowana patrząc jak znika mi z oczu. Weszłam do domu i od razu pobiegłam schodami na górę i wpadłam na swoje łóżko. Jak mi było dobrze. Spojrzałam na zegarek na szafce nocnej. Była dopiero dziesiąta rano. Nawet nie spostrzegłam kiedy moje powieki opadły.

Zerwałam się z łóżka o osiemnastej. Przypomniałam sobie spotkanie z Hinatą. Byłam wypoczęta i czułam się naprawdę dobrze. Wzięłam szybki prysznic wysuszyłam włosy i wyprostowałam robiąc przedziałek na środku. W takiej fryzurze naprawdę się sobie podobałam. Uśmiechnęłam się lekko i na twarz nałożyłam delikatnie fluid, trochę pudru na policzkach uwydatniając moje kości policzkowe, cieniutkie kreski eyeliner i pociągnęłam rzęsy tuszem. Założyłam bieliznę a na to obcisłą bluzkę z małym dekoltem z rękawkiem ¾  w kolorze czarnym idealnie przylegającej do mojej tali, a do tego obcisłe rurki z ciemnego jeansu. Postanowiłam nie szaleć z sukienkami i innymi takimi rzeczami przez, które na przykład na karuzeli wszyscy podziwiali by moje majtki.  Długo zastanawiałam się nad wyborem butów, baletki czy może lekki obcas. W tym monecie zabrzmiał dzwonek do drzwi. Zbiegłam na dół i otworzyłam jej. Weszła do środka z uśmiechem.  Jej włosy były związane w luźnego koka, a na sobie miała leginsy i ozdobioną cekinami granatową zwiewną bluzkę. Do tego buty na lekkim obcasie, w tym czasie i ja podjęłam decyzję co do wyboru butów. Przeprosiłam ją na chwilę i wbiegłam jeszcze na górę  po buty. Postanowiłam założyć buty na pięciocentymetrowym grubym obcasie z zamszu sięgające mi do kostek. Przejrzałam się jeszcze w lustrze i zbiegłam na dół do Hinaty.   Ruszyłyśmy do wesołego miasteczka jej starym volkswagenem niestety dokładnie nie znałam modelu. Żałowałam, że nie mam swojego auta. Zazdrościłam Hinacie.

Dojechałyśmy po jakimś piętnastu minutach. Całą drogę rozmawiałyśmy o drużynie piłkarskiej która często trenowała na boisku szkolnym niedaleko naszej uczelni.  Był to jeden z clubów piłkarskich w tym mieście, ale tam grali praktycznie sami przystojniacy. Przy bramce wejściowej do wesołego miasteczka spotkałyśmy Karin. Okazało się, że ją Hinata również zaprosiła. Gadałyśmy praktycznie cały czas o wszystkim i o niczym. Po serii kręgli czas był czas na mini golfa, partyjkę footballu stołowego,  automatach przyszedł czas aby coś zjeść. Śmiałam się praktycznie bez przerwy. Znalazłyśmy wolny stolik przy budce z hamburgerami i po tym jak każda z nas otrzymała swoje zamówienie skierowaliśmy się do stolika. Jadłyśmy śmiejąc się na różne tematy. Nagle poczułam, że ktoś złapał mnie za ramie i przeciskając nogę między mnie i Hinatę zrobił sobie miejsce i usiadł. Okazało się, że był to Sasuke, po chwili dosiedli się do nas dwóch chłopaków. Wyciągali po kolei do każdej z nas rękę i przedstawili się jako

-Sugietsu- mówiąc ujął moją dłoń i lekko uścisnął uśmiechając się. Jego uśmiech nieco mnie przeraził, ale miałam nadzieje, że nie dałam po sobie tego poznać. Zaraz drugi chłopak podał mi dłoń

-Jugo- powiedział równie się do mnie uśmiechając, ale już normalnie. Odwzajemniłam gest i odrzekłam do obu od razu

-Sakura, miło mi was poznać.- Spojrzałam teraz na Sasuke Uśmiechał się lekko patrząc na mnie.

-Co tu robicie?- Zadałam pytanie które okazało się tak głupie, że aż poczułam lekkie wypieki wstydu na policzkach.

-Pewnie to samo co wy, może moglibyśmy wam potowarzyszyć?- Odpowiedział szybko Sasuke.

Słyszałam jak chłopaki gadają ze sobą pochłaniając swoją rozmową zupełnie dziewczyny więc moje pytanie jak i odpowiedz Sasuke pozostała w naszym kręgu. Ja również wsłuchałam się w głosy chłopaków kiedy dziewczyny po raz kolejny głośno się zaśmiały.

-Ja jestem naprawdę dla niego bardzo dobry wczoraj jak zachlał zostawiłem mu na szafce nocnej obok łóżka trzy aspiryny i szklankę wody, oooo tak o niego dbam- mówił Sugietsu.

-Dziękuje skarbie kocham cię- odpowiedział Jugo

-a na rocznicę chcę diamentowy pierścionek i sztuczne futro bo wiesz takie z żywych zwierzątek nie są już modne, a poza tym nie chce myśleć co by mi zrobili ci z ochrony środowiska.- Pociągnęłam kolejny łyk coli śmiejąc się również z wygłupów chłopaków. Nagle za wibrował mi telefon w kieszeni. Odebrałam wiadomość.

,,Przepraszam, że nie zadzwoniłem, mam nadzieję, że spodoba ci się mój skromny podarunek. Zajrzyj do kieszeni. Itachi”

Raptownie sprawdziłam wszystkie swoje kieszenie. W tylnej wyczułam kartkę. Dyskretnie sprawdziłam wszystkich sprawdzając czy nikt nie zwraca na mnie uwagi i szybkim ruchem wyjęłam  kartkę i rozłożyłam przez co ukazało mi się staranne pismo.

,,21.00 pod labiryntem strachu” 

Skąd wiedział gdzie jestem i jak ta kartka dostała mi się do kieszeni? Sprawdziłam godzinę na telefonie. Postanowiłam się nie przejmować jego wiadomością. Nie znałam go wolałam nie ryzykować. Była już prawie 22. Postanowiłyśmy, że zbieramy się z dziewczynami do domu. Świetnie się bawiłyśmy z chłopakami, a przynajmniej z Jugo i Sugietsu, bo Sasuke był małomówny i zajmował się gapieniem na mnie co mnie denerwowało już coraz bardziej. Próbowałam to ignorować. Graliśmy w piłkarzami. Rozgrywaliśmy ostatnią partię. Obserwując zmagania ich wszystkich zachciało mi się do łazienki. Grzecznie przeprosiłam towarzystwo i oznajmiłam, że zaraz wracam.

Szłam szybkim krokiem. Weszłam do toalet i okazały się zupełnie puste. Skorzystałam z wyszłam. Podeszłam do zlewu i skupiłam się na myciu rąk. Podniosłam głowę do góry, aby przejrzeć w lustrze mój makijaż i krzyknęłam odwracając się szybko. Za mną stał Itachi ze skrzyżowanymi rękoma. Był ogromny miał pewnie z dwa metry wzrostu do tego te szerokie ramiona. Koszula opinała mu się na ciele. Patrzył na mnie wyczekując, ale mi odjęło mowę.  

-Nie przyszłaś, czekałem- po chwili usłyszałam jego niski głos. Po plecach przeszły mi dreszcze.

-Nie zadaje się z nieznajomymi- odrzekłam.

-Całe szczęście ja tak- powiedział i chwytając ją za rękę wyszli damskiej toalety. Ci którzy to spostrzegli patrzyli się na nas nieco dziwnie, ale Itachi to zignorował. Pozwoliłam mu się ciągnąć prawdopodobnie z tego szoku, ale w końcu sprzeciwiłam się i używając max siły wyrwała swoją dłoń z jego uścisku.

-Słuchaj nie zamierzam nigdzie z tobą iść.- Jednak on jak by tego nie słysząc odwrócił się do mnie i powiedział:

-Jak zwykle świetnie wyglądasz.

-Dziękuję-odparłam bezmyślnie. (...)

-I cudownie pachniesz-dodał Itachi.

-To się nazywa prysznic- odparłam zapatrzona w przestrzeń za nim, ale gdy nie zareagował odwróciłam się do niego.

-Mydło, szampon. Ciepła woda.

-Nagość. Czuję sprawę.

-Prześladowca.

Zarumieniłam się lekko na to spostrzeżenie i fukając pod nosem odwróciłam się od niego i pobiegłam przed siebie. Dobiegłam do linii drzew za parkiem i jak tylko spostrzegłam, że nie idzie za mną odetchnęłam. Dysząc usiadłam na małym drewnianym mostku rozciągniętym od jednego drzewa do drugiego. Wzdychając zamknęłam oczy. Usłyszałam szelest i instynktownie odwróciłam ku temu miejscu twarz. Spostrzegłam mężczyznę z pistoletem w dłoni i kominiarką na twarzy. Przestraszona wróciłam biegiem w tłum ludzi. Biegnąc oddychałam głośno i miałam szeroko otwarte oczy. Na szczęście nie słyszałam żadnych strzałów, może nie o mnie mu chodziło, ale widocznie patrzył się na mnie i szedł ku mnie. Biegłam co chwila odwracając się za siebie. Znów spojrzałam do tyłu i łup. Walnęłam w coś tak mocno, że zatoczyłam się do tyłu i upadła.

-O jak miło, że na mnie wpadłaś, jednak przekonałaś się co do mojej propozycji- rozpoznałam nad sobą głos Itachiego.

-Nie dzięki muszę znaleźć przyjaciół.- Podniosłam się i otrzepałam tyłek z piachu.

-To chodź pomogę ci- za nim zaprotestowałam wlókł już mnie za sobą.

Przeszliśmy całe wesołe miasteczko wzdłuż i wrzesz nigdzie ich nie było, samochodu na parkingu również, a do tego rozładował mi się telefon.

-No nic ja cię odwiozę znowu- dodał prowokująco się uśmiechając.

-Nie dzięki poradzę sobie sama.- Odeszłam kilka kroków i nawet nie spostrzegam gdy wokół mnie znalazło się trzech nastolatków.

-Hej piękna masz na coś ochotę.- Już miała odpowiedzieć kiedy usłyszała głośne ,,spierdalaj i ten co otoczył ją ramieniem został pchnięty do przodu przez co się przewrócił i uderzył czołem w betonowy pomór. Zostałam szarpnięta za rękę i wielkie ciało Itachiego schroniło mnie przed spojrzeniami bandytów. Ten co dopiero upadł wyjął z kieszeni nóż i podchodzili powoli do mojego obrońcy.

-Aniele- rzucił mi kluczyki i powiedział- czarny mustang na parkingu, idź szybko.- Ja jednak nie ruszyłam się nawet o centymetr. Rzucili się we trzech na niego Itachi pozwalając zwalić siebie z nóg upadli z głuchym jękiem. Jeden z nich dostał w szczękę i zalewając się krwią przyciągnął ręce do twarzy. Itachi był nieprawdopodobnie silny i szybki drugiego powalił podobnie i został mu tylko ten z nożem. Turlali się po betonie na zmianę raz ten górował raz ten. Bandyta przeciął mu  cały bok koszuli nożem na szczęście nie dotykając ostrzem jego skóry, a potem w dalszych aktach obronnych zdarł całkowicie koszulę z ciała Itachiego. Ukazały mi się niesamowicie umięśnione plecy Itachiego, jednak to co przykuło moją uwagę o ogromna czarna gruba blizna na jego plecach w kształcie ,,V”. Paroma uderzeniami obezwładnił przeciwnika i wstając z niego podniósł strzępy koszuli po czym skierował się ku niej.

Chwycił mnie za rękę i poprowadził do wcześniej wspomnianego samochodu. Z szokiem na twarzy wsiadłam na miejsce pasażera przy pomocy czarno-włosego i spojrzała na niego gdy zamykał drzwi. Okrążył samochód i wsiadł na miejsce kierowcy zapinając pas i uruchamiając silnik.

-Nie będziesz miała nic przeciwko aniele jeżeli zanim odwiozę cię do domu zajedziemy w jedno miejsce, może jesteś głodna? – Zmarszczyłam brwi na to stwierdzenie. Prychnęłam. Niechcący.

-Zapraszasz na kolację?

-Hardziejesz. Podoba mi się to, Aniele.

-Nie interesuje mnie, co ci się podoba. Nigdzie z tobą nie pojadę. Na żadną wycieczkę. Zaraz, zaraz, nazwałeś mnie ANIOŁEM?

-Bo co?

-Bo mi się to nie podoba.

Uśmiechnął się. -Trudno, tak zostanie.

Ruszył z parkingu. Nie odezwałam się już więcej. Wzrok miała utkwiony w krajobrazie za oknem. Nie podobało się jej to jak ją nazywa, ale teraz jak się głębiej zastanowiła nazwał ją już tak parę razy. Jechali jakieś 30 min w ciszy, aż zatrzymali się przed clubem.

-Idziesz?- Zapytał. Przełknęłam głośno ślinę potakując głową.

-Trzymaj się mnie blisko, albo najlepiej nie puszczaj mojej ręki. –Spostrzegła jak unosi dłoń ku niej.

Od autorki: Przepraszam za błędy, na pewną są, nie sprawdziłam opowiadania. Czemu? proste xD bo mi się nie zbyt chciało to znów czytać, dla mnie wystarczyło, że przeczytałam.

Co do mojej długiej nieobecności. Drugi semestr nauka poprawianie ocen z koniec semestru i wogóle, na pewno rozumiecie, pewnie macie to samo. Dziękuje wszystkim za wsparcie i chciała bym wspomnieć o pewnym blogu : piesn-przebaczenia.blogspot.com został on przez wielu zapomniany, ale ja wam o tym przypominam, to świetny blog i jeszcze świetniejsza blogierka. Serdeczne pozdrowienia dla ciebie i wogóle dla wszystkich. Komentujcie, odwiedzajcie mnie i oczywiście trwajcie :).